VIRGIN GROUNDS
augustus 2023
Spannende dagen weer. Nou ja, niet zo spannend meer als het eerste plaatje ooit waar mijn naam op stond, maar toch, het blijft iets unieks, een kleine mijlpaal langs de weg van het dagelijks bestaan. Ik heb het natuurlijk over mijn nieuwe album Virgin Grounds. Nou ja, ook dat moet ik enigszins corrigeren, het is een ouder album uit 1991 dat opnieuw wordt uitgebracht, maar nu onder mijn eigen naam en niet als Orion. De voorverkoop is zojuist begonnen, en over 8 weken komt 'ie echt uit.
Om het toch wat interessant te houden voor de aspirant-kopers en aspirant-twijfelaars (en voor mijzelf) heb ik twee nieuwe tracks opgenomen, die het geheel net een andere invalshoek geven. De muziek had ik oorspronkelijk geschreven voor een tv-programma getiteld Conquer The Arctic. Daarin namen teams uit verschillende landen het tegen elkaar op in het besneeuwde en bevroren Noorwegen boven de poolcirkel. Men skiede, abseilde, beklom berg, schaatste en ruimde sneeuw dat het een lieve lust was. Dat op zich was al vermoeiend om naar te kijken, maar ik liet me vooral inspireren door het indrukwekkende landschap- daar waar de deelnemers waarschijnlijk weinig oog voor hadden. Door de toevoeging van ‘Departure’ en ‘Arrival’ kreeg het geheel nu meer weg van een reis door onbetreden, maagdelijk gebied dan van een sneeuwballengevecht tussen sportievelingen.
Het is een ingewikkeld technisch verhaal, waarover ik verder niet zal uitweiden maar het komt er op neer dat ik de rechten had (of terugkreeg) over de opnames. Omdat de oorspronkelijke CD vrijwel ongemerkt voorbij was gegaan, besloot ik- na een enthousiaste reactie van OOB label-manager Kathy Keller- om mijn plan uit te voeren en het album met nieuw artwork (speciaal door de Amerikaanse kunstenares Kerrie Savage gemaakte waterverfschilderijen) en nieuwe muziek, hier en daar (waar het kon) opgeleukt met aangepast arrangement en opnieuw gemasterd.
Voor de duidelijkheid: de enige die te horen is op dit album ben ikzelf. Geen studiomuzikanten- alleen synthesizer. Het album zal ongetwijfeld door hh en dd critici worden omschreven als een plaat met een typisch jaren 80 geluid. Dat klopt, de meeste keyboards die je hoort zijn inmiddels 35 jaar oud. Achterhaald? Geen idee, om dat soort vooroordelen maak ik me niet echt druk. Het is een plaat geworden die over het algemeen rustig en meditatief is, prima voor yoga oefeningen of om klusjes bij te doen. Je kunt ook gewoon proberen te ontspannen en het op je in laten werken. Een nummer valt er een beetje buiten, Conquer The Arctic. Het is nu niet zo stevig dat je tijdens je meditatie van je matje rolt, maar het is toch even iets energieker dan de rest. Dit nummer was destijds de leader van het programma, en dan wil je toch op zijn minst enige actie suggereren.
Waarschuwing: verwacht geen Kayak! Verre van dat. Het enige uit mijn oeuvre waar het enigszins mee te vergelijken valt is wellicht het instrumentale deel van Heart Of The Universe uit 1984. Een klein deel is geïmproviseerd, een aantal stukken heeft een muzikale kop, lijf en staart, en sommige nummers zitten daar tussen in.
Ik ben blij de kans te hebben gehad dit ‘verloren’ album eindelijk eens uit de vergetelheid te kunnen halen en het de juiste plek in mijn discografie te geven. Waar het in de toekomst terecht gaat komen, dat merken we vanzelf.
