ZAAL APOLLO
april 2024
Een anekdote. Ook wel eens aardig op zijn tijd.
Gewoonlijk ging het er redelijk rustig aan toe bij Kayak concerten. Ons publiek was- meestal- nogal vredelievend van aard en kwam om gewoon van de muziek te genieten. Niet die keer echter dat we met Kayak speelden in het plaatsje Helden-Panningen. Om precies te zijn, Zaal Apollo, een soort lokale dancing met- ik vergeet het nooit- een wit hekje voor op het podium. Ik ken weinig podia met een hekje, laat staan wit. Niet dat dat hekje ons veel geholpen heeft, maar toch- dat had ons al moeten waarschuwen, achteraf gezien.
Het was 1979, het eerste jaar dat het echt goed ging dankzij een platina LP en een hitsingle, en dat bracht onze manager op het idee om zelf een tour te organiseren zodat we ook daar wat meer aan zouden overhouden. Twee man van onze crew, die door de band Starsky en Hutch waren gedoopt vanwege hun treffende overeenkomst met de in die jaren populaire boevenjagers van de gelijknamige Amerikaanse serie, zaten bij de ingang en verkochten de kaartjes. Tot zover niks aan de hand.
We waren zo’n beetje aan het eind van het concert, ik denk bij de toegift, toen we vanuit achter in de zaal wat geschreeuw hoorden. We konden niet precies zien, wat er aan de hand was, maar de geluiden die onze kant op kwamen deden toch onze wenkbrauwen fronsen. Na het laatste nummer liepen we het podium af richting de kleedkamer. We zaten nog maar net uit te hijgen, toen plotseling de kleedkamerdeur open zwiepte en Starsky en Hutch binnen kwamen stormen. Hutch, de blonde (of was dat Starsky?) liet ons ontdaan zijn achterhoofd zien, waarop een stevige pluk haar ontbrak, dat er voor aanvang van de show nog gewoon had gezeten. Er was daar achter in de zaal iets gebeurd, een opstootje of een ruzie, waarbij duidelijk grof geweld was gebruikt. Nog geen tien seconden later kwam ook onze manager via een zijdeur de kleedkamer binnenrennen terwijl hij luidkeels riep: “Ze willen me vermoorden, ze willen me vermoorden!”
Zo’n vaart zou het weliswaar niet lopen, maar gezellig was het allemaal niet. Uit de woorden van de slachtoffers maakten we op, dat er zich tijdens het concert enkele wat minder fris ogende heren bij de ingang hadden gemeld, die de zaal in wilden. Het probleem ontstond toen ze weigerden te betalen voor een kaartje. Starsky en Hutch hielden voet bij stuk: iedereen betaalt, dus jullie ook, was hun antwoord. Dat liep vervolgens uit op een woordenwisseling, waarbij de ongenode gasten nog eens vroegen of ze ‘dat wel zeker wisten’. Dat wisten onze kassiers. Daarop vertrok het stel met de onheilspellende woorden: ‘Prima, dan komen we straks terug.’
Na enige tijd kwamen ze inderdaad terug naar Zaal Apollo, alleen hadden ze om hun argumenten kracht bij te zetten wel wat vrienden meegenomen, die er natuurlijk ook gratis in wilden. Op het moment dat wij onze laatste noten speelden, verschaften ze zich na het molesteren van Starsky (of Hutch?) zonder te betalen toegang tot de zaal. Vervolgens zag onze manager Frits Hirschland, die zich er ook mee was gaan bemoeien, zich genoodzaakt om het vege lijf te redden en zich te verschuilen in de kleedkamer. Had hij de kassa wel bij zich? Niet onbelangrijk in dit verband, maar ik weet niet niet meer.
Inmiddels waren we er ook achter wie dit stelletje ongeregeld waren: in de buurt stond een woonwagenkamp en daar zouden ze dus vandaan komen. Later bleek ook dat ze bekenden van de politie waren, en dat verbaasde ons niet in het minst. Hoe dan ook, we zaten nog na te trillen, toen de zaaleigenaar zich bij ons meldde. “Ze willen dat jullie doorspelen,” deelde hij mee, alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Nou, in Zaal Apollo misschien wel, maar niet bij Kayak.
Aha. Dus. Je betaalt niet, en begint er op te meppen als je er dan niet in mag. En als je dan binnen bent, eis je vervolgens dat de band, die er net 2 uur heeft op zitten, nog een paar moppies gaat spelen. Kayak bestond bepaald niet uit louter grote helden, maar hier hielden we toch dapper onze trillende pootjes stijf: er werd niet meer gespeeld. Intussen liet het gajes de crew ook de apparatuur niet afbreken voordat wij zouden doen wat zij wilden. Er was dus een soort status quo ontstaan. Wij zaten opgesloten in de kleedkamer, de indringers vermaakten zich daarbuiten en een zaaleigenaar, die het eigenlijk ook niet meer wist, stond daar als bemiddelaar tussen in.
Na zo’n anderhalf uur besloot hij dan toch maar de politie te bellen. Uiteindelijk zijn we onder politiebegeleiding Helden-Panningen uitgereden en we voelden ons pas weer echt veilig op de snelweg. U begrijpt, we hebben daar nooit meer gespeeld.
