58 JAAR 'LIVE'

januari 2024

 

Dienstmededeling: dit jaar sta ik 51 jaar op het podium. Niet onafgebroken gelukkig, want er zat soms wel eens wat tijd tussen, dus laten we zeggen dat ik ruim een halve eeuw geleden voor het eerst met een instrument het podium betrad. En dan bedoel ik op professionele basis, want met allerlei bandjes vóór Kayak speelden we al live sinds 1967. Ik tik dus in de praktijk straks toch al wel de 58 jaar aan.

 

Eigenlijk is dat belachelijk, voor iemand als ik. Ik functioneer namelijk het beste op de achtergrond, heb weinig behoefte noch ambitie om in zelf de schijnwerpers te staan, en mis wanneer ik even toevallig niet optreed, dat podium geen moment.

 

Waarom dan toch zo’n deel van mijn leven op de planken doorbrengen? Heel gek, maar ik weet het niet precies. Het is nu eenmaal zo gelopen is een wat makkelijke verklaring, maar het komt er wel op neer. Ok, het heeft uiteraard te maken met het feit dat het spelen in een band die consequenties heeft. Zo’n band is- of was- het beste vehikel om mijn muziek te laten horen en een naam op te bouwen. Maar ik heb ook in bands en met artiesten gespeeld waarbij ik op compositorisch gebied weinig bijdroeg, zoals Camel, Harry Sacksioni, Earth & Fire, Kajem, en zo nog een paar. Ik was muzikant, en dan speel je nu eenmaal ook live als je gevraagd wordt. Tenzij je daar een vreselijke hekel aan hebt, maar zo was het nu ook weer niet.

 

De naam Ton Scherpenzeel werd en wordt nog steeds het meeste geassocieerd met de band Kayak, maar de meeste muziek die ik heb geschreven, was niet voor Kayak, maar voor theatervoorstellingen. En daar was ik zelf zelden tot nooit bij- althans in levende lijve. Uitzondering is natuurlijk Youp, maar ook die heeft vaker zonder mij dan mét mij gespeeld. Als ik moet schatten, was ik er van zijn 5500 voorstellingen die hij sinds 1984 heeft gespeeld, hooguit 500 keer bij. Nog veel, maar in verhouding met zijn veldtocht door theaterland toch bescheiden.

 

Eind mei houdt Youp er mee op. Dat wil zeggen, ik sluit niet uit dat hij nog wel eens zal optreden, maar met tournees op deze schaal (De Laatste Ronde heeft hij dan 350 x gespeeld!) is het afgelopen. En ik vermoed, of beter: weet wel zeker, dat ook ik het dan het podium voor gezien houd. Ik ben niet van plan om nog met eigen projecten live iets proberen op te zetten, want dat is veel te veel gedoe geworden. Hopen dat je genoeg wordt geboekt om de kosten er uit te halen, trachten alle agenda’s van drukbezette muzikanten op één lijn te krijgen, en dat gereis in die eeuwige Nederlandse files- daarvoor wil ik niet graag genoeg (meer). Als je 72 wordt moet je serieus bedenken of je je tijd daar nog aan wilt besteden. En of ik nog ergens anders aan mee ga doen, of gevraagd wordt, geen idee. Ik zeg geen nee, maar sta ook niet te trappelen.

 

Inderdaad, ik ben een beetje aan het voorsorteren op mijn naderende 'afscheid' van het podium. Daar is niets tragisch aan- voor mij hooguit een gevoel van: er is een lange periode voorbij, en dit was het. Het werd tijd, en het leven gaat, hoop ik, nog even door.

 

U weet inmiddels wat ik allemaal waarschijnlijk niet meer ga doen. Wat wel? Ik heb zeker nog allerlei plannen, maar daarover een andere keer.